Η έρπουσα σιχαμένη φρίκη. Μύξα και βδέλυγμα.

φίλε Κώστα,

Ξέρω πως δεν παν παρά μόνο λίγες μέρες από τότε που σου έστειλα το προηγούμενο γράμμα, όμως εδώ έχουν περάσει τετρακόσια χρόνια. Όπως θα κατάλαβες το πείραμα είχε επιτυχία. Το ολόδροσο τέρας με τα οχτακόσια κεφάλια και τις διακόσιες περιτονίτιδες γύρισε πίσω στη λήθη από την οποία είχε έρθει. Για να τα καταφέρουμε χρειάστηκε να θυσιαστούν πολλοί γενναίοι άντρες και μια δειλή γυναίκα.

Είχες δίκιο σε όλα, φίλε Κώστα, και έπρεπε να σε είχα ακούσει. Η Αμφίδρομη Ανάδρωση είναι πράγματι πολύ επικίνδυνη σε πιοπλασματικό επίπεδο. Αρχικά όλα φαίνονταν να πηγαίνουν πολύ καλά αλλά την τρίτη μέρα του πειράματος όλα άρχισαν να πηγαίνουν πολύ στραβά. Και τα δεκαοχτώ ινδικά χοιρίδια που είχαμε έπαθαν κράμπα ταυτόχρονα στο ίδιο ακριβώς σημείο του σώματος τους. Ένας από τους πιο λαμπρούς μας επιστήμονες σκοτείνιασε και τα γελάδια μας τα κλέψανε. Οι πάγοι της περιοχής έλαμπαν για τρία μερόνυχτα σε φλούο χρώματα. Ένας από τους σκοπούς ορκίζεται πως διέκρινε την επιγραφή "Φάτε στου Τζό" επάνω σε έναν από αυτούς. Δώδεκα ώρες μετά, σωριάστηκε καταγής. Τώρα βρίσκεται στην εντατική και τον κρατάμε στη ζωή με κουφετάκια.

Μια βδομάδα πέρασε. Μια βδομάδα ανυπόφορη. Όσοι είχαμε επιζήσει καθόμασταν σιωπηλοί μέσα στο σκοτάδι, ενώ το μόνο που ακούγαμε απ' έξω ήταν το La Bostella.
Ήταν τότε που ο Ιάκωβος Φρίλσος αποφάσισε να επαναλάβει το πείραμα, πιστεύοντας πως έτσι θα τα διόρθωνε όλα. Πήρε λοιπόν την ακονισμένη σε επίπεδο μοριακής στοιβάδας υποατομική πινέζα και τσίμπησε το τέρας με τα εφτακόσια πυρινικά χέρια στον κώλο. Δυστυχώς και πάλι το πείραμα δεν είχε τα αποτελέσματα που περιμέναμε. Το δύστροπο πλάσμα με το έλκος απ' το Γιογκόθ τσατίστηκε περισσότερο, τρώγοντας τον Ιάκωβο Φρίλσο και τους ξανθούς συνεργάτες του.

Τα υπόλοιπα γεγονότα είναι μια μεγάλη θολούρα για μένα. Είχα κατεβάσει όλο το μπουκάλι με την αμωνία. Το μόνο πράγμα που θυμάμαι είναι το πανάρχαιο πλάσμα της μπίχλας και της βιασύνης να καταποντίζεται σε ένα απύθμενο βάραθρο, βγάζοντας μια άναρθρη κραυγή που, πολύ χοντρά θα μεταφραζόταν "συγγνώμη, είχα φάει πολύ αρακά".

Μα ακόμα και τώρα, που βρίσκομαι μακριά από όλα αυτά, ξέρω πως τίποτα δεν έχει τελειώσει.
Γιατί, δεν είναι νεκρό αυτό που αιώνια μπορεί να ζέχνει. Μα με το πέρασμα περίεργων και ενοχλητικών, μα το θεό, αιώνων, ακόμη και τα κατεψυγμένα μπορούν να χαλάσουν.

Δικός σου, Χάρης Γατόπαρδος

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ:
Το παραπάνω γράμμα βρέθηκε σε μια ερευνητική αποστολή στο Βόρειο πόλο, με άγνωστο επιστημονικό σκοπό. Δεν βρέθηκε τίποτα που να υποστηρίζει τα όσα αναφέρει ο γράφοντας αλλά κανείς δεν μπόρεσε να εξηγήσει τα αγγουράκια τουρσί που κάλυπταν την γύρω περιοχή για τρία μίλια.

Οι ταινίες της άλλης εβδομάδος

Σκληρή Συνεύρεση

Ερωτικό θρίλλερ αμερικάνικης παραγωγής σε σκηνοθεσία καλή.
Ο Τζάσπεν, τυφλωμένος από την αγάπη του για τ'αυγά, αποφασίζει να ληστέψει το τοπικό έβερεστ, ζητώντας να του βάλουν σε έναν σάκο όλες τις ομελέτες. Στην καταδίωξη του όμως θα μπλεχτεί και η ντετέκτιβ Σούζαν που θα τον κάνει να... χάσει την όρεξη του.

Παίζουν: Τζο Ξέρξης, Χέλεν Όμπβιους.

____________________________________________________________________

Εντομοκτόνος Τιμωρός

Ταινία ανιμέησιον γαλλο-καναδικής παραγωγής.
Ο Ρόντι, η τσιγκελωτή κατσαρίδα, ζεί φιλήσυχα στο ξύλινο πόδι του κυρίου Τσάλμερς. Όταν όμως δεν γίνεται δεκτός στο κολέγιο, αποφασίζει να πάρει την τύχη στα χέρια του συγκατοικώντας με τον Κάφκα.

Ακούγονται οι φωνές των ηθοποιών.

Το τελευταίο ευχαριστώ

Όταν ήμουνα μικρός, ο θείος Κάρολος ήταν το πιο κοντινό πρόσωπο που είχα για πατέρα. Το μόνο του μεγάλο ελλάτωμα ήταν ο τζόγος. Συχνός θαμώνας στις χαρτοπαιχτικές λέσχες της γειτονιάς, η αγάπη του για μένα ερχόταν πολλές φορές δεύτερη μετά το χαρτί.

Το βράδυ των γενεθλίων μου, από ένα μεγάλο στραβοπάτημα της τύχης, έχασε όλα του τα λεφτά στην τσόχα. Δεν του έμειναν ούτε για να μου πάρει δώρο. Το μόνο που είχε ήταν μια και μοναδική μάρκα που είχε ξεμείνει στην τσέπη του, χωρίς ιδιαίτερη αξία. Γυρίζοντας σπίτι, λοιπόν, μου την έδωσε λέγοντας μου, "Κοίτα, άμα την τρίψεις στον τοίχο μπορείς να γράψεις!"

Εκείνη τη νύχτα είχα μια ιδέα που τελικά με έκανε πάμπλουτο. Πλαστικές μαλακίες για να γράφουν τα παιδάκια. Θα τα ονόμαζα "Μάρκα δώρο".

Μετά από τόσα χρόνια αποφεύγω να κοιτάζω πίσω στη μίζερη νιότη μου αλλά ποτέ δεν ξέχνάω τον θείο μου. Στη ζώη μου βρήκα χαρά, αγάπη και χρήμα, και δεν περνάει ούτε μια νύχτα χωρίς να σκεφτώ και να ευχαριστήσω τον άνθρωπο που ευθύνεται για την ευτυχία μου. Τον Κάρολο Γιόκα.

Το παλιό σουπλάνι της γιαγιάς

Το παλιό σουπλάνι της γιαγιάς είναι ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα της σύγχρονης λαογραφικής λογοτεχνίας. Σε αυτό το απόσπασμα, ο συγγραφέας, Κορώνδιος Κοκκάλινος στήνει μια φανταστική ιστορία, βασισμένος επάνω στις παιδικές του αναμνήσεις, με φόντο την ελληνική μεταπολεμική επαρχία.
__________________________________________________________________

Η Φαίδρα κάθησε απαλά στον πονηρό καναπέ απλώνοντας τα πόδια της σαν φεγγάρια. Τα μάτια της έλαμπαν σαν ανθισμένα κάτω από το φώς της ολόδροσης λάμπας.
Εκείνος γονάτισε μπροστά της, έβγαλε το γαλλικό κλειδί από την τσέπη του παλτού του και της το ακούμπησε στην κνήμη.
“Φαίδρα”, της είπε με φωνή άλλου, “θές να γίνεις γυναίκα μου?” Αυτή έκανε μονάχα ένα φλίτς!
“Τι τρέχει αγάπη μου? Δεν σε συγκινούν πια οι φιόγκοι στα παπούτσια μου?” την ρώτησε τρομαγμένα.
“Αλάριχε, ω καλέ μου Αλάριχε”, του είπε τελικά σηκώνοντας τα μεγάλα δάχτυλα των ποδιών της ταυτόχρονα. “Ξέρεις ότι περίμενα αυτή τη μέρα πως και πως”
Εκέινος συνέχισε να ξύνεται.
“Σκέφτομαι μονάχα την καημένη την γιαγιά. Το ξέρεις καλά ότι δεν της αρέσουν τα κουφέτα”.
“Δεν θα της το πούμε!” αποκρίθηκε αυτός χαρμόσυνα σαν σκνίπα. “Θα παντρευτούμε κρυφά, θα κλεφτούμε! Θα πάμε να ζήσουμε μακριά από εδώ, κάπου που να μην μπορέσουν ποτέ να μας βρούνε! Στο υπόγειο ας πούμε ή... στον τρίτο!”
Σηκώθηκαν και οι δυο και άρχισαν να χορεύουν σαν μαθήτριες.

Το ίδιο βράδυ, ο καθηγητής Ντόναχιου καθόταν στο καθηστικό αναμασώντας ένα πούρο.
“Μα σε τι κόσμο ζούμε”, είπε κοιτώντας τις φτέρνες του. “Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, είχα δανείσει τα δεκανίκια μου σε κάποιον Νικήτα και δεν μου τα επέστρεψε ποτέ!”
Ήπιε άλλη μια γουλιά από το μπράντυ του προσέχοντας να μην αλληθωρίσει. Η καμαριέρα μπήκε στο δωμάτιο χωρίς να χτυπήσει και μόλις τον είδε έγινε κατακόκκινη σαν ώριμο σπυρί. “Ω, συγγνώμη, καθηγητά, δεν ήξερα ότι είστε με τις κλακέτες!” Αμέσως γύρισε το βλέμμα της πρός τον καθρεύτη.
“Δεν πειράζει καλή μου. Και μόλις ετοιμαζόμουν να πάω για τέννις”. Σηκώθηκε και καθώς πέρναγε από κοντά της, της έριξε μιά τσιμπιά στον κώλο.
Εκείνη έκανε μονάχα ένα φλιτς!

Καθισμένος επάνω στο εβένινο γραφείο του, ο πάστορας Σμίδερς ξεφύλλιζε ένα βιβλίο με σκίουρους.
“Χμμμ, τα πάντα εν σοφία εποίησε”, είπε παρατηρώντας μια σύνθεση με βελανίδια. Ο γιατρός μπήκε μέσα αιφνιδιαστικά.
“Καθήστε, γιατρέ”, του είπε ο πάστορας δείχνοντας του τη σόμπα. “Θα πάρετε ένα κομμάτι σκληρής πάστας?”
“Όχι ευχαριστώ”, απάντησε εκείνος. “Προσπαθώ να την κόψω”.
Και οι δυο άντρες γελάσανε χωρίς ντροπή.

Κλειδωμένη στην σκοτεινή καμαρά της, η Φρίντα παρακολουθούσε από το παράθυρο τα παιδιά να κυνηγάνε μεξικάνους κάτω στην αυλή. Τα γέλια τους 'εφταναν ως επάνω. Την προηγούμενη νύχτα ένα κοράκι είχε μπεί στο δωμάτιο της. Η Φρίντα ήταν γυμνή και αυτό την πέρασε για άντρα. Φτερούγισε για λίγο ανάμεσα στα διακοσμητικά φασκόμηλα και έπειτα στρογγυλοκάθησε απάνω στο προσκέφαλο του κρεβατιού. Η όμορφη γεεροντοκόρη κοντοστάθηκε απέναντι του και το ρώτησε.
“Ευγενικό μου πουλί, αξίζει να ζήσω το θαύμα της αγάπης?”
“Ναι βρε μόρτ'”, απάντησε αυτό χωρίς τρόπους.

Ποτέ πια σε αυτό το σπίτι των ανέμων και τις ξυνίλας δεν ξαναμίλησε κανείς για το παλιό σουπλάνι της γιαγιάς.

Σκληρή πραγματικότητα, part 2.

Συγκλονισμένος από τον ξαφνικό θάνατο του φίλου του, ο Γιάννης αποφάσισε να ολοκληρώσει το κύκνειο άσμα του Γιακουμή Μασταπιάνη, αποδίδοντας με έναν τρόπο συμβολικό, έναν φόρο τιμής στον μεγάλο δημιουργό που, η ίδια του η καρδιά δεν είχε αντέξει την ομορφιά των λέξεων του.
__________________________________________________________________

Κεφάλαιο ΙΙ

Λίγες ώρες μετά την αλλαγή, οι οπαδοί της επιστημονικής φαντασίας, του φάνταζι και των RPG βγήκαν στους δρόμους ζητωκραυγάζοντας. Κρατώντας τα βαριά RPG βιβλία ψηλά και με δάκρια να τρέχουν απ' τα μάτια τους φώναζαν “Είχαμε δίκιο! Είχαμε δίκιο!” ο ένας στον άλλον και περίμεναν τον κόσμο να τους ζητήσει να καθοδηγήσουν την ανθρωπότητα μέσα σε αυτόν, τον άγνωστο για τους υπόλοιπους κόσμο.
Μετά άρχισαν να σκάνε από τη χαρά τους. Κυριολεκτικά.

Χιλιάδες ταυτόχρονες μικρές εκρήξεις φώτισαν τον πλανήτη εκείνη τη νύχτα, καθώς όλοι όσοι τόσα χρόνια πίστευαν στο φανταστικό δεν άντεξαν το μέγεθος της αλλαγής. Ακολούθησαν όλοι οι κλονισμένοι θρησκευτικοί ηγέτες μαζί με τους θρησκόληπτους οπαδούς τους και μέχρι το τέλος της επόμενης μέρας οι ορθολογιστές ειχαν σκάσει κι αυτοί. Οι επισήμονες προσπάθησαν να καταλάβουν τι συμβαίνει προσπαθώντας να έχουν το μυαλό τους ανοιχτό και έτσι άντεξαν λίγο παραπάνω αλλά τελικά κανείς τους δεν γλύτωσε.

Οι διάφοροι ψευτοφιλόσοφοι αυτοκτόνισαν καταλαβαίνοντας τα λάθη τους. Οι διάφοροι ερασιτέχνες μάγοι έσκασαν ανακαλύπτοντας οτι η μαγεία δεν είχε καμία σχεση με αυτά που διάβαζαν τόσο καιρό στα βιβλία από τα βιβλιοπώλεια της γειτονιάς τους. Οι οπαδοί της θεωρείας περί κούφιας γής έσκασαν απ' το κακό τους επειδή αυτή ήταν η μόνη θεωρεία που δεν βγήκε αληθινή. Οι έλληνες έσκασαν όταν έμαθαν οτι ο μόνος πραγματικός απόγονος των Έλ ήταν ο Τόμ Κρούζ και τελευταίοι έσκασαν οι gothαδες από τη ζήλεια τους που όλοι οι άλλοι ήταν νεκροί ενώ αυτοί όχι.

Στο τέλος, αυτοί που έμειναν πάνω στη Γη ήταν όλοι αυτοί χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Όλοι οι λαϊκοί που κοιτούν μόνο τη δουλειά τους, που δεν ψάχνουν την αλήθεια και που το μόνο πράγμα που ακολουθούν είναι η ομάδα τους. Άνθρωποι σαν τον συνάδελφο σας στη δουλειά, τον κάγκουρα συμφοιτητή σας ή αυτόν που συναντατε τυχαία σε ένα ταξίδι και πιάνετε κουβέντα μαζί του απορώντας πως μπορεί να ζει με το μυαλό του τόσο ρηχό.

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Την κληρονόμησαν τη Γή οι μαλάκες.

Σκληρή πραγματικότητα, part 1.

Ο Γιακουμής Μασταπιάνης, ίσως ο πιό αξιόλογος έλληνας συγγραφέας φάνταζι, έγραψε το 2003 ένα διήγημα που από πολλούς θεωρείται όχι μόνο το καλύτερο του έργο αλλά και το πιό προφητικό. Δυστυχώς, έμεινε ανολοκλήρωτο μιας και πέθανε από καρδιακή προσβολή αμέσως μετά το πρώτο κεφάλαιο. Το διήγημα ολοκλήρωσε έπειτα ο καλός του φίλος, συνεργάτης και πρώτος του οπαδός, Γιάννης. Παρακάτω το πρώτο original κεφάλαιο.
_________________________________________________________________

Κεφάλαιο Ι

Ζούμε σε μια γαλήνια νησίδα άγνοιας είχε πεί κάποτε ο Lovecraft και είχε δίκιο ο μακαρίτης. Όπως είχε δίκιο και αυτός που είχε πεί οτι πολύ λίγα άτομα θα μπορούσαν να κατανοήσουν μια νέα πραγματικότητα και να επιζήσουν μέσα σε αυτή. Εκεί που όλοι κάναμε λάθος ήταν ποιούς εννοούσε.

Ήταν το έτος 2012 που όλα άλλαξαν, όπως είχαν προφητεύσει οι Μάγια πριν από 3.000 χρόνια, μαζί με τα πιό λαμπρά μυαλά που πέρασαν από αυτόν τον πλανήτη όπως τον Νοστράδαμο, τον Έριχ φον Ντένικεν και την Λίτσα Πατέρα. Το ξημέρωμα της 22ας Δεκεμβρίου του 2012 όλες οι γενετικές μας μνήμες που είχαν τόσα χρόνια αποτυπωθεί στο χαρτί ως φανταστικές ιστορίες εμφανίστηκαν στον κόσμο μας.

Οι θέοι από όλες τις παραδόσεις επέστρεψαν στη Γή, συνοδευόμενοι από όλα τα μυθικά τους κατοικίδια. Περίφανοι δράκοι έσχιζαν τον ουρανό, κένταυροι, φάυνοι και νεράιδες γέμισαν τα δάση και Τα ξωτικά, που ήταν όπως ακριβώς τα περιέγραφαν τα βιβλία του Τόλκιν και τα rulebooks των διαφόρων RPG, ύψωσαν τις περίφανες πόλεις τους μαζί με όλες τις άλλες fantasy φυλές. Η μαγεία ξεκλειδώθηκε και εξαπλώθηκε παντού σαν να μην είχε φύγει ποτέ, οι δεκάδες εξωγήινοι πολιτισμοί που τόσα χρόνια μας παρακολουθούσαν κρυφά μας υποδέχτηκαν θερμά στην μεγάλη οικογένεια του σύμπαντος, βρυκόλακες και λυκάνθρωποι βασίλευαν την νύχτα και οι νεκροί ξύπνησαν και περπάτησαν για άλλη μια φορά στον κόσμο των ζωντανών.

Πύλες άνοιξαν σε μαγικές διαστάσεις, χρονοταξιδιώτες πηγαινοέρχονταν στον χρόνο, οι άνθρωποι απόκτησαν σούπερ δυνάμεις, φανταστικές τεχνολογίες ενσωματώθηκαν με τις δικές μας, μαγικά σπαθιά, βάρβαροι πολεμιστές, νεραϊδένια δάκρυα, μονόκεροι, ο Χάρυ Πότερ-ΑΧ! ΈΧΥΣΑ!

...Συνεχίζεται

SCI-FI

Ο Θανάσης Μάζας, ένας από τους πιο ικανούς έλληνες συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας, κατάφερε μέσα από την πρώτη του συλλογή διηγημάτων "Γράφω ο,τι διάβαζα και άλλες ιστορίες" να αντιγράψει νωχελικά όλη την μαγεία της χρυσής εποχής της επιστημονικής φαντασίας, απαλλαγμένης απο περιττό ταλέντο και πρωτοτυπία. Το 2004 κέρδισε το πρώτο βραβείο διηγήματος στο φόρουμ του, όπου παραμένει μέχρι και σήμερα moderator στις γενικές συζητήσεις.
________________________________________________________________________________________

Χρόνος: 3.412 μ.χ.
Τοπος: Γή, ακόμα.

Στο παγκόσμιο συνέδριο sci-fi και fantasy όλοι ήταν στεναχωρημένοι.
Ακόμα δεν είχαμε αποικίσει νέους πλανήτες, δεν είχαμε έρθει σε επαφή με εξωγήινα όντα ούτε είχαμε παραπάνω πληροφορίες για την ύπαρξη τους.
Η μαγεία, οι άλλες διαστάσεις, οι παράλληλοι κόσμοι, οι δράκοι, όλα παρέμεναν απλές φανταστικές ιστορίες και τίποτα παραπάνω προς απογοήτευση όλων των προσκεκλημένων. Όυτε κουβέντα φυσικά για ταξίδια στο χρόνο και τηλεμεταφορά.
Ο χοντρός μαλλιαρός πρόεδρος άρχισε την ομιλία όπως κάθε χρόνο, λέγοντας τους πως η εποχή που θα ξεδιπλώσουμε τα μυστικά του σύμπαντος είναι κοντά και έπειτα ακολούθησε μια ομιλία για την κούφια Γη.

1.600 χρόνια μετά:
Τα ίδια σκατά.

There's always a light

Ένα έργο που στοιχειώνει ακόμα πολλούς, όπως στοίχειωνε και τα παιδικά μου χρόνια. H ψυχολογική σκιτσογράφιση μιας νιότης απομονωμένης, εύθραυστης και καθόλου οικονομικής σε ενέργεια.

Ένας φόρος τιμής σε μια ψυχή που επιθυμούσε να γνωρίσει τον κόσμο αλλά έπρεπε να κάτσει μέσα να μάθει βιολί.

Δέκα χρόνια μετά την πρώτη του δημοσίευση, παραμένει ενα κλασικό κομμάτι, για πρώτη φορά μέσα σε άσπρο πλαίσιο.

Οι ταινίες της εβδομάδας

Θανάσιμη διάρροια
ταινία μυστηρίου Αμερικάνικης παραγωγής σε σκηνοθεσία Ίρβινγκ Καμπόλκα

Λίγα λόγια για την ταινία: Ο Μπές Ξαναβιές είναι ένας σκληροτράχηλος μπάτσος. Δυστυχώς γι αυτόν τα υπόλοιπα μέρη του σώματος του είναι μαλακά σαν πάστα. Όταν λοιπόν ένα μυστηριώδες τέρας αρχίζει να σκοτώνει κόσμο λέγοντας ανέκδοτα, εκείνος αποφασίζει να το συναγωνιστεί.

Παίζουν: Μπαρτόλο Μπλούμ, Βερόνικα Ρίχτην


Σκηνή απ' την ταινία.


Doom! Spuro Spero
Ταινία επιστημονικής φαντασίωσης σε σκηνοθεσία των αδερφών Τάπεργουερ.

λίγα λόγια για την ταινία: Βρισκόμαστε στο μακρινό μέλλον, στο έτος 2008 οπου ένας ψυχοπαθής επιστήμονας προσπαθεί να ανακαλύψει το φάρμακο για την ακμή κάνοντας πειράματα επάνω σε RPGάδες. Κάτι όμως πάει στραβά και ξαφνικά οι RPGάδες αποκτούν ζωή...

Παίζουν: Κόλα Γανόλα, Σαλαμάνδρας Νταρντανιάν


Σκοινί απ' την ταινία.


Totsureki: Ο σαμουράι απο αυγά.
Ιαπωνική ταινία βαρετής παραγωγής σε σκηνοθεσία Ναφίγο Ινακάτσο

Λίγα λόγια για την ταινία: Στη φεουδαρχική Ιαπωνία του δέκατου τρίτου αιώνα ένας ψαράς του αυτοκράτορα αποφασίζει να πάει κόντρα στο κατεστημένο αντικαθιστώντας τα φρύδια του με λεμόνια.

Παίζουν: Ο θίασος ερασιτεχνικού θεάτρου του ορεινού Τιμαλάκας.


Τσουρέκι από την ταινία.

Θύμησες, part 2

Αγαπητη Δωροθεα,

Δε μπορω να πιστεψω πως μας ξεχασες και συ.

Σιγουρα προκειται για αστειο. Εσυ μας αγαπουσες παντα ολους μας.

Θυμασαι τοτε στη πισω αυλη του αυγουλα που μου ειπες πως οταν μεγαλωσεις θα με παντρευτεις? Θυμασαι γελια που καναμε οταν η μαμα μου την αλλη μερα ειχε αγορασει κιολας τα κουφετα?

Ακομα εχω φυλαγμενη μια μπομπονιερα και σε περιμενω.

Προχθες βρηκα μια φωτογραφια μας στο παλιο σεντουκι. Ειναι απο καποιες παλιες αποκριες οπου ειχαμε ντυθει ολοι μας πικλες.

Σου τη στελνω. Ξερω πως θα χαρεις και θα θυμηθεις και παλι εκεινες τις αξεχαστες μερες. (εγω ειμαι αυτος στα δεξια σου)

Ελπιζω να ακουσω νεα σου συντομα.

Με αγάπη, Αναστάσης

_____________________________________________________________

Κυριε Αναστασιε Τρίφαλλε,

Ονομαζομαι Νικολαος Φλάπος και εκπροσωπω νομικα την κυρια Δωροθεα Στηβενς.

Εχουν γινει παμπολλα παραπονα για παρενοχληση απο μερους σας και γι αυτο αποφασισα να σας γραψω εγω πριν τα πραγματα γινουν χειροτερα.

Συγκεκριμενα η κυρια Στηβενς μου ζητησε να καταθεσω καταγγελια εις βαρος σας αλλα ισως να μην χρειαστει να παρθουν τοσο δραστικα μετρα.

Πιστευω τοσο εγω οσο και η πελατισσα μου, στην καλη σας θεληση και οτι το προβλημα θα σταματησει εδω, πριν τα πραματα παρουν τη νομικη οδο, κατι που θα ειναι ασχημο τοσο για σας, μα και για εκεινη.

Σας ευχαριστω.

Νικολαος Φλάπος, δικηγορος.

Αγαπητη Δωροθεα,

Λυπαμαι για τα προβληματα που λες οτι σου προκαλεσα.

Αφου λοιπον το θες, δεν θα σε ξαναενοχλησω αλλα θελω να ξερεις πως με στεναχωρησες βαρια.

Δεν το περιμενα ποτε καλη μου Δωροθεα αυτο απο σενα. Δεν περιμενα ποτε τετοιο φερσιμο απο μια κοπελα που μεγαλωσαμε μαζι και που αγαπουσε τοσο παντα τα κουναβια.

Τι σου κανανε πιστη μου Δωροθεα και αλλαξες τοσο? Ακομα και οταν πεθανε ο σκυλος σου απο κραμπες εσυ το ειχες παρει ελαφρια. Ησουν παντα δυνατος χαρακτηρας και σε θαυμαζα γι αυτο.

Αρκετα ομως με ολα αυτα. Ισως εχεις δικιο. Ισως πρεπει και γω να ξεχασω το παρελθον μου οπως και ‘συ. Την παλια μας γειτονια, το κρυσφηγετο μας μεσα στο ταχυδρομικο κουτι, τα καλοκαιρια μας μεσα στη λασπη, τα γενεθλια σου καθε χρονο οπου η μαμα σου μας εψηνε τυρι για να τα γιορτασουμε...

Σε χαιρετω λοιπον παλια μου φιλη και δεν σου κραταω κακια.

Ελπιζω να εισαι παντα ευτυχισμενη στη ζωη σου.

Να ‘σαι παντα καλα, Αναστασης

Θύμησες, part 1

Η αλληλογραφια που ακολουθει ειναι ενα κομματι της παλιας Αθηνας. Μιας εποχης αξεχαστης που λιγοι θυμουνται. Ισως διαβαζοντας τα γραμματα του Ανασταση και της Δωροθεας να βρειτε ομοιοτητες με τα δικα σας παιδικα χρονια, τοτε που ολα ηταν αθωα και στον αερα μοσχοβολουσε η μυρωδια απο φρεσκο κεχριμπαρι, καθως τα ξυρισμενα παιδια κυνηγουσαν αυτοκινητα στους δρομους.
__________________________________________________________________

Αγαπητή Δωροθέα,

Η γειτονιά που ήξερες δεν υπάρχει πια. Τα σοκάκια που μεγαλωσαμε έχουν αλλάξει. Θυμάσαι το μικρό παρκάκι στο οποίο δέρναμε τον Λούλη? Τώρα στη θέση του έχει χτιστεί ενα μεγάλο κοτέτσι. Η αλάνα που συνηθίζαμε να ακουμπάμε πάστες στις ρόδες των αυτοκινήτων είναι τώρα γεμάτη κουνουπίδια.
Μέχρι και η κυρα-Τασία, που καθε Κυριακή μας φίλευε ζεστή προζύμη και μαγιά, μετακόμισε.

΄Ολα άλλαξαν μικρή μου Δωροθέα. Κτίρια, μέρη, μα και ανθρώποι. Ο μικρός Αποστόλης αποφάσισε οτι είναι φώκια. Ο Νικήτας... τον θυμάσαι τον Νικήτα? Το παιδί με τα δανεικά δεκανίκια. Έγινε μάγειρας στον πάγκο με τα καλαμπόκια. Και η Σοφούλα μας παντρεύτηκε εναν μεγαλοεισαγωγέα κάστανων. Μόνο ο κύριος καθηγητής που έμενε στο ροζ σπίτι στη γωνία είναι ακόμα εκεί, συνεχίζοντας να πετάει αυγά σε όσους φοράνε κίτρινα.

Ελπίζω να είσαι ευτυχισμένη εκεί που είσαι και να θυμάσαι που και που την παλιά μας γειτονιά.

Σε φιλώ, Αναστάσης.

_______________________________________________________________________

Αγαπητε Ανασταση,

Δεν ξερω ποιος εισαι και ουτε θελω να μαθω.

Σε παρακαλω πολυ να μην μου ξαναγραψεις αλλιως θα με αναγκασεις να απευθυνθω στις αρχες. Σε περιπτωση που δεν ελαβες το προηγουμενο γραμμα μου, σου επαναλαμβανω οτι δεν ειμαι η Δωροθεα που νομιζεις.

Δεν μεγαλωσα σε καμια γραφικη γειτονια της Αθηνας και δεν γνωριζω κανενα απο τα ατομα η τα μερη που μου περιγραφεις.

Βασικα, τις περισσοτερες φορες αδυνατω να καταλαβω καν τι ειναι ολα αυτα που λες. Δεν μοιαζουν με κουβεντες λογικου ανθρωπου.

Θελω να πιστευω οτι το ολο θεμα ειναι απλα μια παρεξηγηση ή ενα λαθος και οτι θα σταματησει εδω. Σε καθε περιπτωση ομως, ισως θα επρεπε να αναζητησεις καποια επαγγελματικη ιατρικη βοηθεια.

Λυπαμαι που δεν ειμαι η παιδικη σου φιλη και σου ευχομαι ολοψυχα καποια μερα να μπορεσεις να την εντοπισεις και παλι.

Με εκτιμηση, Δωροθεα Στηβενς.

Εικόνες φθινοπώρου, φθινοπωρινές

Ο Θανάσιος Βλαστάρης γεννήθηκε σε ένα βολικό χωριό της ορεινής Αττικής και το 1936 δημοσίευσε την πρώτη του συλλογή πεζών ποιημάτων, "Πίνοντας με τον 'Αδωνη". Δεν ήταν όμως παρα μόνο 7 χρονια μετά που έγινε γνωστός στην περιοχή του, περιγράφοντας στα χρονικογραφήματα του μια Αθήνα αθέατη από την εποχή της.
Η συλλογή με τα άπαντα του κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θλιβερός. Παρακάτω, ένα απόσπασμα από τα δύσκολα χρόνια τις κατοχής.
____________________________________________________
Οχτώβρης. Ψύχρανε ο καιρός. Ο κόσμος θα αρχίσει να περπατά πιο σκυφτός για να προφυλαχθεί από τον βοριά, οι άστεγοι θα ξεχάσουν την ανεμελιά του ακορντεόν και θα χωθούν και πάλι μέσα στα βρώμικα θλιβερά παλτά τους και τα δέντρα, σαν αφύσικα οντα, αντί να φορέσουν κάτι παραπάνω, θα πετάξουν χάμω την λιγοστή τους φορεσιά.
Οχτώβρης. Έξω κάνει ψύχρα μα έχω το παράθυρο ακόμα ανοιχτό. Σαν επίμονο τσιμπούρι προσπαθώ να γατζωθώ από τις τελευταίες αχτίδες του καλοκαιριού. Και ξέρω οτι δεν είμαι ο μόνος. Έξω ο κόσμος ακόμα κάθεται σε πλατείες. Προστατευμένοι από την ζεστασιά της μόδας. Τα κοντομάνικα και τα φουλάρια συνδυάζονται κομψά. Στα καφενεία ακόμα παραγγέλνουν τους κρύους τους Αμερικάνικους και τα βραδια τα τζιτζίκια ακόμα τραγουδούν. Παγωμένα, και μαζεμένα γύρω από μια κωλοφωτιά.

Στην Ντολόρες.

Dear diary, today I had diarrhoea

Αγαπητο μου ημερολογιο,

Σημερα δεν κοιμηθηκα καλα και παλι. Οι στοιχειωμενες εικονες στοιχειωναν τα ονειρα μου στον υπνο μου παλι. Ξυπνησα μεσα στη νυχτα τρομαγμενος και διψασμενος για λιγο νερο. Σηκωθηκα ορθιος απο το κρεβατι μου στο πατωμα και μολις σηκωθηκα ειδα μπροστα μου και παλι την τρομακτικη σιλουετα που ανηκε σε ενα φαντασμα πολυ τρομαχτικο που με φοβησε. Εβγαλα ενα «αααχ!» σαν κραυγη και αυτο μετα περασε μεσα απο τον τοιχο και εφυγε χωρις να το δω παλι. Κοιμηθηκα παλι.

Το επομενο πρωι ξυπνησα τρομαγμενος και διψασμενος για νερο. Ξεκινησα να παω προς την κουζινα με τα ποδια αλλα ειχα και παλι το ιδιο οραμα. Ολοι οι τοιχοι του σπιτιου γεμισαν αιματα παντου αλλα στο οραμα δεν ηταν αιματα λεει. Επεσα για υπνο παλι σε εναν βαθυ ληθαργο. Οταν ξαναξυπνησα ημουν παλι τρομαγμενος και διψασμενος αλλα κατι παλι εγινε που δεν στο λεω και κοιμηθηκα.

Ξυπνησα πριν λιγο, αγαπητο μου ημερολογιο πριν αρχισω να σου γραφω αυτα. Ολα πια εχουν αλλαξει.

Αυτη τη φορα, ξυπνησα διψασμενος. Και τρομαγμενος για νερο.

Μονόπρακτο

Στην μικρη αυλη που βρισκοταν στην πισω μερια του σπιτιου του, ο Λεωνιδας Πατος ηταν ακινητος εδω και ωρες.

Ευτυχως γι αυτον γυρω απ'την αυλη υπηρχε μια ψηλη μαντρα και ετσι κανενας απο τους γειτονες ή τους περαστικους δεν μπορουσε να δει την καταντια του ανθρωπου που αλλοτε ειχε διαπρεψει στις μαθηματικες επιστημες.

Τωρα, ο πρωην μεγαλος μαθηματικος, ηταν ενα ισχνο γεροντακι ξαπλωμενο ανασκελα στο τσιμεντο, κρατωντας στο δεξι του χερι ενα μολυβι. Διπλα στο χερι του, το μικρο κομματι χαρτι που ηταν αφημενο εγραφε μοναχα ενα πραγμα: "2+2=".

Με τις τελευταιες δυναμεις που του ειχαν απομεινει, ο Λεωνιδας Πατος σηκωσε το ροζιασμενο χερι του. Εγραψε 4 και πεθανε σιωπηλα.