Το 1923, ο Θανάσιος Βλαστάρης γυρνάει στην παλιά του ερωμένη, την ποίηση, για να υμνήσει τον τόπο που μεγάλωσε, ένα μικρό χωριό ανθρακορύχων, στην Άνω Βιωτία. Όμως η πρώην μαγευτική μεταφορική γυναίκα είναι πια γερασμένη και τα λόγια του Βλαστάρη βγαίνουν πικρά. Στους στίχους του καθρευτίζεται ο πόνος του μεταπολεμικού χωριάτη και η σκληρή ζωή στα ορυχεία, τα ίδια ορυχεία που στις στοές τους, ο πατέρας του, Θεόδωρος Βλαστάρης, έχασε την ζωή του όταν πέθανε από ασφυξία τσίκνας το Πάσχα του '19.
Ακολουθεί μια σπάνια ηχογράφιση του ίδιου του ποιητή
Στα Χαμηλόστενα ζουνε άνθρωποι μικροί, που τρώνε βρώμες
Γιατί η μάνα τους ήτανε όμορφη γυναίκα.
Στα Χαμηλόστενα λιμάνι δεν θα βρείς, θα βρείς καημό
Για λίγα τάλαρα παιδιά να ξεψυχάνε.
Στα Χαμηλόστενα ο ήλιος δε χαράζει
Σα γριά, ναρκωμένη πουτάνα.
Στα Χαμηλόστενα η μάνα μου ακόμα πλένει στο σουπλάνι
Η γριά η Μπάμπω έχασε δυο γιούς.
Στο καφενείο κάποιοι κλαίνε, και γω παιδί,
περιμένω τον πατέρα μου στη στάχτη.
Μαγευτικές διακοπές
