Με μεγάλη επιτυχία θα ολοκληρωθεί σύντομα η πρώτη απονομή βραβείων κινηματογράφου της ελληνικής ακαδημίας Μπλόγκ, ενας θεσμός που δεν απέχει και πολύ απο τα ξενόφερτα δυτικά πρότυπα. Μα υπάρχει και ένας άλλος κινηματογράφος. Ένας κινηματογράφος που ξέρει οτι η τέχνη δεν τσουβαλιάζεται σε περιστασιακές διασκεδάσεις. Ενας αθέατος κόσμος οπου τα διαμάντια είναι πάντα ενα με δυο, και τα ξέρουν λίγοι.
Μερικά κομμάτια αυτου του κινηματογραφου θα παρουσιάσω στη δική μου λίστα, με τα πραγματικά καλύτερα φιλμ του 2010. Και όπως όλα τα καλά πράγματα, είναι εκτός συναγωνισμού.
10. Οι Συνταγές του… Dr. Layman (Layman’s terms)
“OK, let me put it this way…”
Ένας γιατρός αντιμετωπίζει πρόβλημα να επικοινωνήσει με τους χαζούς ασθενεις του, ώσπου μια μέρα αρχίζει να τους τα εξηγεί με πιο απλούς τρόπους. Μια γλυκειά ταινία που μας έρχεται απο την άλλη πλευρά του ατλαντικου.
9. Ένοικος Τζένη, της Αγγελικής Λιβαδύτη
“Είμαι η Τζένη. Μένω στον πρώτο.”
Στην πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα, η Λιβαδύτη ξεδιπλώνει τα ταμπού της συγχρονης γυναίκας, μέσα απο τα μάτια της Τζένης, μιας νεαρής φοιτήτριας που βρίσκεται μπλεγμένη στα γρανάζια της κοινωνικής αφομοίωσης. Και εμεις, παρακολουθούμε μαγεμένοι…
8. Meh, του Γρηγόρη Παπαράκη
“Άσε το μυαλό σου να ξεφουσκώσει!”
Μια παρέα, μια πόλη, ενας θάνατος, αποκάλυψη. Πειραματικός κινηματογράφος στα ορια. Το απόλυτο “κάλτ” τριπάκι του “καλοκαιριού”.
7. Τα Πρωκτικά χρόνια, Του Ιωάννη Αργαδυνού.
“Αργάδευσε, και ‘σύ ακόμα τρέχεις…”
Ενα κακόμοιρο οδοιπορικό μέσα στα μεταπολέμικά χρόνια του ‘96. Μια ταινία πίνακας, που αντιλαλεί τα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς, κάτω απο το ακίνητο μάτι του Ιωάννη Αργαδυνού.
6. Waiting to be discovered: A film about Lefkes Selides, του Παναγιώτη Γκιώνη.
“Μουσική για εμάς είναι κάτι καινούριο. Κάτι άγνωστο.”
Ενα ντοκυμαντερ για τη μουσικη στο περιθωριο. Ενας ροκ ρολερ-κόστερ που μας ταξίδευει μαζί με τις Λευκές Σελίδες, απο τα πρώτα τους βήματα στις παραλίες τις χαλκιδικής μέχρι την κορυφή, στο Αν club της Αθήνας. Αληθινές απόψεις για τη ελληνική μουσική σκηνη απο φίλους της μπαντας.
5. Μπάχαλα στο μέλλον, του Αλέκου Σκουρογιάννη
“Γιατι η κοινωνία δεν φτιάχνεται απο κανόνες, φτιάχνεται απο ανθρώπους, ντάξει?”
Στην φανταζί αλληγορική ιστορία του Αλέκου Σκουρογιάννη ακολουθουμε τις περιπέτειες του Αντώνη, ενός αναρχίκου που μετά απο ένα ατύχημα, ξυπνάει στην Αθήνα του μέλλοντος και καλείται να παλέψει σε εναν κόσμο που έχει πουλήσει τις συνειδήσεις του. Μια ταινία σταθμός στο ελληνικό σινεμά του φανταστικού.
4. Ραντεβού με τον καμαρότο, του Irving Khabolca
“Καμαρότο! Καμαρότο!”
Στην 67η ταινία του, ο μεγάλος δημιουργός μας διηγείται μια γλυκόπικρη ιστορία αγάπης, μέσα σε ένα πλοίο που πλέει στα όρια της ανθρώπινης υπόστασης. Μαθήματα ρομαντισμού και απλότητας απο την ευρωπαϊκή απάντηση στον Τιτανικό.
3. Στη Φλέβα, του Θάνου Θλιβερού.
“Μια μέρα θα πάρω ένα δίκανο και θα τα γαμήσω όλα, μ’ ακούς;”
Ο Θάνος Θλιβερός στήνει ένα μοντέρνο παραμύθι, με τραγικούς πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι στα περιθώρια της τρέλας. Έρωτας και ναρκωτικά σε μια ταινία υψωμένη γροθιά στο στομάχι, με φόντο την σύγχρονη Αθήνα.
2. Το Λυπηρό πουλί, του Θεοδόση Βάλσαμου.
“Αφήγηση, είναι η τέχνη πριν τον άνθρωπο”
Η αυτοβιογραφία του Θανάσιου Βλαστάρη, ενός συγγραφέα που έχουμε δείξει την αγάπη μας πολλές φορες, μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη απο τα επιδέξια χέρια του Θεοδόση Βάλσαμου, ενός σκηνοθέτη όχι ξένου στο σινεμά εποχής, μιας και περυσι μας είχε χαρίσει τον αλησμόνητο Κήπο της Αντιγόνης.
1. Mecie Cinema, του Pfitz Macanο
“…”
Πως θα μπορούσε να λέιπει ο άνθρωπος που ανακάλυψε τον όρο σκηνοθεσία. Στα 97 του χρόνια ο Φίτζ Μακανό μας χαρίζει άλλη μια κατάθεση ψυχής, στο πιο αυτοβιογραφικό του έργο μέχρι στιγμης, που δεν διαφέρει σε τίποτα απο την υπόλοιπη φιλμογραφία του. Ενα “τολμώ” που δείχνει το ακλόνητο όραμα ένος μεγάλου δημιουργού.
.
