Το τελευταίο ευχαριστώ

Όταν ήμουνα μικρός, ο θείος Κάρολος ήταν το πιο κοντινό πρόσωπο που είχα για πατέρα. Το μόνο του μεγάλο ελλάτωμα ήταν ο τζόγος. Συχνός θαμώνας στις χαρτοπαιχτικές λέσχες της γειτονιάς, η αγάπη του για μένα ερχόταν πολλές φορές δεύτερη μετά το χαρτί.

Το βράδυ των γενεθλίων μου, από ένα μεγάλο στραβοπάτημα της τύχης, έχασε όλα του τα λεφτά στην τσόχα. Δεν του έμειναν ούτε για να μου πάρει δώρο. Το μόνο που είχε ήταν μια και μοναδική μάρκα που είχε ξεμείνει στην τσέπη του, χωρίς ιδιαίτερη αξία. Γυρίζοντας σπίτι, λοιπόν, μου την έδωσε λέγοντας μου, "Κοίτα, άμα την τρίψεις στον τοίχο μπορείς να γράψεις!"

Εκείνη τη νύχτα είχα μια ιδέα που τελικά με έκανε πάμπλουτο. Πλαστικές μαλακίες για να γράφουν τα παιδάκια. Θα τα ονόμαζα "Μάρκα δώρο".

Μετά από τόσα χρόνια αποφεύγω να κοιτάζω πίσω στη μίζερη νιότη μου αλλά ποτέ δεν ξέχνάω τον θείο μου. Στη ζώη μου βρήκα χαρά, αγάπη και χρήμα, και δεν περνάει ούτε μια νύχτα χωρίς να σκεφτώ και να ευχαριστήσω τον άνθρωπο που ευθύνεται για την ευτυχία μου. Τον Κάρολο Γιόκα.